İstanbul Ağlıyor Şiiri - Deniz Gece Mavisi

İstanbul’un buğulu ve ıslak sokaklarında kaybettim seni.
Sen adım adım giderken benden,
Ben damla damla yıkadım gidişinin ayak izlerini.
Dünlerin acısı,
Sözlerin yalnızlığı dudağımda kaldı,
Yutkunup yutkunup sürüdüm ölü derimi.

Azap oldu gecelerim,
Kanamalı bir aşk doğurdu yüreğim.
Hıncahınç bir acının eline verdi makası hayat,
Ve yırtıldı gözlerimin ar damarı.
Kana bulanmış her ihanet bir yanımı götürdü benden.

Şimdi okuyup unuttuğum kitaplar,
Dilime dolanan harfler
Ve koynuma giren esaret bana yabancı.
Zincirli dilimin bu son tangosu,
İstanbul sokaklarına gelin ediyorum gözyaşlarımı.
Kaldırım taşlarına vura vura öldürüyorum el değmemiş umutlarımı.
Kınını kesmeyen bir kılıcın ucundayım,
Titrek ayak parmak uçlarım,
Damla damla seni yazıyorum.

İstanbul ağlıyor,
Ben ağlıyorum.
Gözlerimden kalkıyor acının şilepleri,
Dilime dolanıyor yalnızlığın melodisi.
Kulaklarımda uğulduyor sensizlik.
Adı ne bu acının?
Bedenim yüreğime ram olmuş,
Yüreğim ayazda,
Avuç içlerimde ölü kelebekler...

İstanbul, ne istedin aşkımdan?
Bütün sokaklarını adımladım,
Her kaldırımı, her sokağı, her ıssız köşeyi.
Gecenin koynunda kaybolan bir çocuk gibi,
Aradım izlerini bulamadım.
Sesime çarpa çarpa büyüyen duvarlar,
Ve üstüme kapanan ağır kapılar.
Hangi eşikte kaldı ellerimin sıcaklığı?
Hangi yağmur silip süpürdü bizi?

Söyle İstanbul,
Hangi martıdan öğrendin terk etmeyi,
Hangi rüzgâr fısıldadı kulağına vedayı?
Bir aşkın cenazesini taşıyor bu şehir,
Ve ben
Gözlerimi bıraktım en son baktığın yerde.

Gidiyorum, yitik aşkın,
Islak kaldırımların,
Buğulu gözlerin senin olsun, İstanbul.

Aşk fedakârlık demekse,
Al aşkı da, sana feda edip gidiyorum.
Köprülerin de senin olsun,
Denizlerin de,
Ben yüreğimi Sultanahmet’e gömüpte gidiyorum.
Gidiyorum, İstanbul,
Gidiyorum…
24.02.2025 18:19