İstanbul'a Söz Geçmiyorki

Ben anlamıyorum bu şehrin dilinden,
Anlatmak istemem
İstanbul bu...
Susmak istemiyor İstanbul
Bağırmak istiyor
Haykırmak istiyor avazı çıktığı kadar.
Paylaşmam ben İstanbul'u
Üstüne bir İstanbul daha koyamam İstanbul'un
Neden bilmiyorum artık yorgun esiyor rüzgar
Solgun aydınlatıyor ışıklar şehri...
Radyolar susuyor,
Çocuklar susyor,
İstanbul susmak istemiyor.
Yıldızlar bile sadece seyirci oluyor şehrin yalanlarına.
Ay artık hilal!
Benliğini kaybetmiş birden koca şehirde
Şimdi İstanbulda ezanlar yankılanıyor.
Duvarlar sesleri fırlatıyor,
Kulaklar emiyor fırlatılanları...
Aklıma Sultan Ahmet geliyor
Hiç bu kadar ağlamamıştı bu yürek,
Hiç bu kadar hüzünlenmemişti denizler
Tek başına Boğaz köprüsü
Sarhoşlar içmiş, ezanın sesiyle sızmışlardı artık.
Ezana 'ezan' diyebileceğin bir ezan bu İstanbul ezanı
Şu geceler işkence,
Hüzünler işkence.
Yağmur öncesi karabulutlar çekiliyor karanlık gökyüzüne...
Parmaklarımı açıyorum açabildiğimce,
Yağmur damlaları damlıyor, pat pat
Kızıyorum martılara,
Yalan aşıklara,
Diz boyu sahilde gezen çocuklara...
Nedenini bilmediğim bir özlem bu içimdeki,
Anlatıyorum bu İstanbul'a
Çaresiz dinliyor beni.
Denizlerdeki misafir gemilere kızıyor,
Sonrada yere çeviriyorum kızgın bakışlarımı.
Yerden yere savruluyorum.
'İstanbul İstanbul' diye
Şairlere bağırıyorum;
'Unutun İstanbul'u' diye
Ağaçlar yapraklarını sallıyor,
Çiçekler koku saçıyor koca şehre
Denizler ordan oraya savruluyor,
Martılar gemilerde uçuşuyor.
Köprü benliğini yansıtıyor,
Kızkulesi eşsizliğini...
İstanbul savruluyor,
Susmak istemiyor,
İstanbul yalanlara yüz çeviriyor.
Konuş desek yapamıyor.
İstanbul'a söz geçmiyor!