İstanbul'a İsyan Şiiri - Cemil Mor

İSTANBUL’A İSYAN

Mazeretler bulup eyleyemezsin,
Yalan yere az mı kandırdın beni.
Yıllardır aşkıma cevap vermezsin,
İstanbul; boşuna yandırdın beni.

Bıçağın dayandı artık kemiğe,
Fırsat mı tanıdın imdat demeye.
Tatsız ve tuzsuz bu susuz yemeğe,
İstanbul; ne diye bandırdın beni?

Kanmam gül kokuna her yanın diken.
O diken bileği var mıdır büken?
Birçoğu ayakta duramıyorken,
İstanbul; amuda kaldırdın beni.

Boğazın, denizin… her yer su dolu.
Sarnıç sağı besler, kanallar solu.
El alem su içinde ben pompa kolu,
İstanbul; sulara kandırdın beni.

Ulu bir çınardım, gururum vardı.
Kökler sapasağlam, gövdem duvardı.
Dalıma dokunmak namustu, ardı.
İstanbul; utanmadan devirdin beni.

Seninle yaşandı her şeyin ilki:
İlk sevap, ilk günah, ilk isyan belki.
Bir zamanlar kurttum, hiç yoksa tilki.
İstanbul; kuzuya çevirdin beni,
Yedin yedin doymadın, bitirdin beni…