İstanbul’a Gidersen Şiiri - Füsun Atalay

Beni en çok, Galata Kulesinden
İstanbul’u ruhuna sırma sırma işlerken an –
Hani o, kendinin de inanamayıp
Asırlar sonrası uyanmış gibi
Rüyalara gömülmüş derin bir uykudan
Hayret dolu gözlerlerini oğuştururken. . .
Bir tarafta Boğaz, bir tarafta Haliç, ötede Hisar,
Minareler, köprüler, masmavi sular. . .

Bir de, taze bir simit yerken an –
Yanında ince belli bardaktan sıcak bir çay
Kırmızı beyaz çizgili klasik porselen tabakta
Şeker kaşığı da içinde ısınmış el yakacak kadar.
Ucundan tutup çıkar. . .

Bak, Eminönü köprüsünde balık tutanlar!
Palmiyeli parklar, tekneler, kayıklar–
Nehir gibi akan taşıtlarla insanlar,
Ruhları yıkarken yağan ezan sesleri
Çarpan kalbim nasıl da özlemle sızlar–
O vakit sen birtek adımı fısılda;
Belki çığlıkları içinde duyar da uçan martılar
Hasretimi sonsuza dek perde perde yankılar.

Montréal, 6 Mayıs, 2015