İstanbul Şiiri - Sadi Solmazgül

İstanbul...! ışıklar şehri..
Ve gönlümün en yitik mevsimi
Penceremi her araladığımda,yitik düşlerimin şahidi.
Sensin o koca şehir istanbul...
Sensin beni yağlı ilmiklere mahkum kılan.
Önce güzelliğinin esaretine kapılan,
Sonra karanlıklarında kaybolan.
Nice umutlara el sallayan mahkumlardan..
Benim işte,benim istanbul...

Yedi tepeli istanbul..
Hangi tependeyim şuan?
Hangi esaretine yenik düşüyorum bu gece..
Bilseydim fatih gibi,tepelerindeki nemi kontrol eder,
En kuru seyrinde sefere çıkarırdım gönlümü.
Bilseydim yokuş sevdalarında yenik düşmezdim ayrılıklara.
Boğazında,kanlıcaya bakarak ağlamazdım,
Kız kulesinde,dalmazdım yaralı sevdalara..
Benim senden istediğim,asil bir yürekti sadece..
Sen kazandın istanbul..
Yak ışıklarını artık sabahlara dek..
Essin boğazında o acı rüzgar...
Ve kaybolsun sokaklarında aşıklar,koca istanbul...