İstanbul 77' Şiiri - Yiğit Kerim Arslan

bizi bitiren hem söylememek
hem de bir tek o değil… defineler
nasıl evlâ görünen hazinelerden
sesleri bir âşık gibi örterken kar
sözü gize gömmekten bir seçenek
duruyor önümüzde, kabul ettim
ben insan denen kıyamet bitene dek
ilelebet böyle ezberden susabilirim

ağlamayı gizlemeyi öğrendiğim
o ilk andayım hâlâ, çocukluğumda
ellerimde geçmişe çekili bir pim…
çarmıhını yüklen ve saklan bana
çözülmesi istenmeyen bir cinayetin
tek delili gibi duruyorum karanlıkta
takvimden bir ay diye düşürdüğün
yıldızlara say… artık hayâl bile

uzak ihtimal, her şey kutsal şimdi
bu sabah denizinden masal dışında
dipten gelen bir karar var bu sefer
bir devri ilk kez sessiz kapatmak gibi
renkler nasıl güzelse dağılırken
hayat da öyle olabilir, siyaha benzer
herkes çelişkisiz bir yol seçer, ben
hiç orada olamayacak bir tren belki

hem söylememek bizi bitiren hem değil
her şey açık seçik ve gizli: İstanbul 77’

(Bavul, 90)