İlk Kor Şiiri - Yiğit Kerim Arslan

dışlanmışlığa ve soluksuzluğa sürüklenirken
insanlığın bencil tırpanıyla. bana uzattığın
okaliptüs esintisi kaçış salkımı hâlâ aklımda
ama geri alamam sitemlerimi, çünkü
hepimiz biliriz her ayrılık geri alınmaz bir veda
uzaklaşmıştır çoktan kırılmaz dallar, hasarı bende
benim aydınlığımsa bir başka yazgıdır -eklendiğim-
yani yeni bir ip! zamanını bekleyen

hangi civarlarda söylenir hiç duyamam
şehrin çukurlarını aşan kızıl şarkılarım
geçilen hangi günde kâr ederim acıdan
suyun gürültüsünde boğulan dilimi
nereye taşıyabilirim şimdi -esrikliğim bitmedi
tenimi size taşıyabilirim ve taşlarsınız dilerseniz
bir recmin yangısını duyarsınız vicdanınız gelişir
koklasanız bıraktığım toprağı yağmurdan sonra

ben de anlarım belki ilk hareketi kimin verdiğini
tözü bilirim, sevinçten yanarım cehennemde
kırk gün kırk gece! bu çağdan kurtulduğum için
en fazla ne olabilir, gider bir elma yerim, okula gelir
sıramda uyur, devam ederim bu yaşamaksa

sadece korku duyuyorum
kanatsızlığımın dengesizliği sindi ellerime