İstanbul Şiiri - Eyüp Tosun

Gönlüme dert ol gözüme perde perde örtül
Yükün ağır beni yarenin bil öylece sev
Dilim müebbet,adın cebimde eskimiş kül
Beni bağrına bas İstanbul ve öylece sev

Senin kucağında senin varlığında doğmak
Seninle susup özgürce seninle konuşmak
Dua etmek gecelerinde yağmur olup yağmak
Bir ömrü sana adamak göz göze bakışmak

İstanbul,yalnız kalabalığın acı sesi
Benim öz yurdum benliğimin ölümsüz resmi
İstanbul,ruhumun yıllanmış özel güftesi
Ben zavallı bir beşer,adım günahın ismi...

Bulamadım dengine denk,güzelliğine eş
Gözüme mil çektin dudağıma mühür vurdun
İstanbul,sen gül oyna ben derdinle çilekeş
Bir anda bir bakışınla gönlümde taht kurdun

Yedi tepenin her birinden gönül gözüyle
İzlemek yağmur bakışlarıyla uzağından
Anlamak seni,bilmek bir üstadın sözüyle
Daha İstanbul yok karanlığın şafağından...

Ermek şerefine kana kana içmek nuru
Senle başladı tarih sen varoldukça gider
Yendim nefsimi kuyladım toprağa gururu
Seninim İstanbul,bu sevda mahşerde biter

İstanbul,yalnız kalabalığın acı sesi
Benim öz yurdum benliğimin ölümsüz resmi
İstanbul,ruhumun yıllanmış özel güftesi
Ben zavallı bir beşer,adım günahın ismi...