İstanbul Şiiri - İlker Can Kaya

Rengimiz pasteldir köpüklü dalgalardan,
Simide daha çok yakışırız açık çaydan.
Düdükleriyle gemiler geçerken boğazdan,
Biz daha masumuz korkup kaçan çocuktan.
Kalbimiz gürültülü yokuşlu sokaklardan,
Çığlıklarımız daha güçlü cırtlak martılardan.
Yüzümüzden akıp giden ılık lodostan,
Daha sıcak dudaklarımız alık temmuzdan.
Halice nazır daha nefis gideriz rakıdan,
Karayız geceden, aydınlığız mehtaptan.
Galata Kulesinden heybetli gövdemiz taştan,
Bizim yaramız Kız Kulesini kıskandıran.
İkimiz daha kalabalığız ruhu bayık taksimden,
Sırrımız nasıl da tenha koca Belgrad’dan,
Körpe özlemlerle bakılan dalgın yollardan,
Daha kıymetli kavuşmamız iki ayrı yakadan.
Birlikteyken sarhoşuz yalnız kayıklardan,
Yedi tepenin birbirine mahzun bakışından,
Bulutun cama işlediği ıslak nakşından,
Kucak açtığımız duru, matemli yağmurdan.
Daha nahif yüreğimiz köklü Üsküdar’dan,
Düşlerimizde güneş biter kara topraktan.
Arınıp da birlikte, kaçınca kargaşadan,
Nostaljik sevgimiz çalar eski, taş plaktan.
Daha ışıklı manzaramız yıldızlı Çamlıca’dan,
Kıtalar boyu seyran eden hür ihtişamından;

Sen ve ben sevgilim daha güzeliz İstanbul’dan…