İstanbul (?!) Şiiri - Hakan Pomakoğlu

İstanbul gözlerinde güzel bidanem;
Bakışında bulur tadını tuzunu...
Gözlerin var diye sevdim ben bu şehri;
Seninle sevdim yazını-kışını, çamurunu-tozunu...

İstanbul ellerinde güzel bidanem;
Her dokunuş içimin ürpertisinde derinden derinden...
Ellerin var diye sevdim ben bu şehri;
Bir ince temas bürür de bedenimi sürür tüm kederinden...

İstanbul sesinde güzel bidanem;
Bu mahşerî kalabalıkta bir parça sükûn...
O bana seslenişin var diye sevdim ben bu şehri;
Bir titreyişinde eyvah felek şaşkın, talih zebûn...

İstanbul gülüşünde güzel bidanem;
Bir tebessümünde boz-bulanık gönlüm sütliman...
Her halûkârda gülümseyişine sevdim ben bu şehri;
Ki her buruştuğunda yüzün, içim yine darma duman...

İstanbul gül yüzünde güzel bidanem;
O katışıksız, saf, duru güzelliğinde hayatın tadı...
O melek-sima hürmetine sevdim ben bu şehri;
Ki yanaklarının alına çakılı umudumun delişmen inadı...

İstanbul dudaklarında güzel bidanem;
Tek busenle heyhat ölümden yaşama sayıklarım...
Dudağında ab-ı hayatı buldum da sevdim ben bu şehri;
Varsın gayrı alabora olsun bu ummanda tüm kayıklarım...

İstanbul endamında güzel bidanem
Dal gibi narin, gelincik gibi üfül üfül kokusunda teninin
Düşün düşüme düştü de ilahi sevdim ben bu şehri
Ki her sarıp sarmaladığımda geceyi usul usul laciverdi nazenin

İstanbul yüreğinde güzel bidanem;
Yürek atışında bulur sevdam yolunu...
Yüreğinde yüreğim var diye sevdim ben bu şehri;
Yoksa tek teline değmez neyleyim tanrılarını, cümle kulunu...

Anla gayrı bidanem bil-cümleden gaye
Seni sevdim ben bu şehri değil;
Bir Mevlam sebebim çarem
Sonra sen...
Gerisi?
Hikaye...

İstanbul, 2002