İstanbul Şiiri - Halil İbrahim Aydın

Bir şehir düşünün ki yağmur yağıyor,
Toprak kokusu yok…
Yağmurun karışacağı toprak yok…
Ne ilk ne de son…
Bahar yok çiçek yok…
Ne büyük hüzünsün,
Sen, İstanbul…
Yalnızlığım sis altında,
Göz gözü görmez…
Böylesi zamanlarda,
Seni izlemek yağmuru dinlemek gibi
Ve dinlemek seni yağmuru izlemek gibi
Yani; garip bir bahar heyecanı…
Çiçek ha açtı ha açacak…
Kokusu her dem ruhumda…
Kıştan kalma umut…
En uzun gecenin hüzzam etkileri
Sızı’verdin bir aralık…
Bir şehir düşün ki,
Sesin yok sedan yok
Ne toprak ne de yarin kokusu yok…
Hüzünsün sen işte!
İstanbul, sen…