Issız Yürek Şiiri - Mehmet Cüryani

İçim üşüyor ve ben titriyorum,
Daldaki bir yaprak gibi çaresiz.
Nerdesin annecim nerde diyorum,
Kalbim buzullarla kaplı pek ıssız.

Beni sen anladın fani dünyada,
Bana dost sadece kalbinmiş anne.
Hayat düş resmidir, ya da rüyada,
Çöplerden örülmüş köhne meyhane.

Bir ırmak çevresi kar tipi boran,
Her şey yavrusunu yitirmiş yoksul.
Ne bir meltem eser, ne yağar muson,
Ağaçlar bir heykel, kardan, buzdan kul..

Bir sen canlı ufuk bir sen çağrısın,
Bana buz çölünde, aysberg yurdunda.
Dersin yavrucuğum hele bir ısın,
Güç yaban ilinin pars ve kurdunda.

Hele bir ısın şu dağlara çekil,
Çoban ateşinin alevlerinde.
Sonsuz vadilere yavaşça eğil,
Bulutlar yağmurlu görevlerinde.

Sonra doğrul Hakk’a secde kıvamı,
Bir kayaya yasla dertli başını.
Sil gönlünden fena adlı tüm gamı,
Akıt bulutlardan sen göz yaşını.

Bu ılık göz yaşı ile erisin,
Soğuk ırmak, karlı gece, fırtına.
Çatlasın tohumlar, bahar dirilsin,
Bir kılıç misali girmeyen kına.

Yarsın hayat bu kozayı, beyazı,
Yeşilin destanı ersin göklere.
Duyulsun peygamber, Nebi avazı,
Ulaşsın dört yöne, hem feleklere.

Beni de ritmine alsın bu çağrı,
O tepenin kanadından kanada.
Yanıyor annecim oğlunun bağrı,
Bildim huzur burda değil semada..