Avni birçok gurbetçi gibi köy yerinde geçim derdi yüzünden çoluğunu çocuğunu arkada bırakıp Avrupa’nın yolunu tutanlardan biriydi. Hollanda’ya geldi geleli çalışıp para biriktirerek hem de çoluk çocuğunun rızkını çıkarmaya çalışıyordu.
Hollanda’ya geleli on beş yıla yaklaşmıştı. Geçen zaman zarfında ailesini yanına almış hem kendisi hem de çocukları dil öğrenmeye gayret etmişlerdi. Avni dil öğrenmenin yanı sıra işçi hakları ile ilgili yasaları öğrenmeye gayret etmişti.
Avni bir tekstil fabrikasında çözgüde çalışıyordu. Dokuma tezgâhları için çözgü hazırlıyorlardı. Dokumadaki arkadaşları ilk başta dört makinaya bakıyorlardı. Daha sonra kendilerine bir makineye daha bakar mısın diye sorduklarında itiraz etmemişlerdi. Fabrika da bu sayede on kadar işçiden tasarrufta bulunmuştu. İşçi başına düşen makine sayısı her yıl birer tane daha artırılmış şimdi bir işçi on makineye bakar olmuştu. İşçiler başlarına geleni bazı arkadaşlarına çıkış verildikçe anlamaya başlamışlardı.
Avni onların bu hikâyelerini bazen camide bazen kahvede çok dinlemişti. Yine bir gün fabrikada çalışırken ustabaşı Avni’nin yanına gelerek ertesi günü bir işçinin izinli olduğu için gelemeyeceğini bir günlüğüne onun makinesine bakıp bakamayacağını sorduğunda Avni düşünmeden hayır cevabı vermişti. Ustabaşı, “ya bir gün idare etsen ne olur’ dediğinde Avni, ‘bugün bir günlüğüne dersiniz ama yarın o makineyi de bana yüklersiniz. Ama o makineye yetişmek için akıttığımız teri, nasıl çalıştığımızı görmezsiniz’ diyerek kabul etmemişti.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta