Issız Gidiş Şiiri - Muhammed Okay

Gözlerinin bakınmadığı,
Ellerinin ıssızlığında kalmış bir limanda bekler
yalnızlığın ev sahibi.
Son vapur da kalkar rıhtımdan
Başlar ıssız bir gidişin hikayesi.
Deniz fenerinin ışıklarında buğulanır gözleri yolcunun
Sonra dalgaların sesi çarpar yüzünün hüznüne
Şehrin cılızlaşan ışıkları
ıslak dokunuşlarla dolar gözlerine.
Göç yolundaki bir kırlangıç karışır çalınmış düşlerine
Bir albatros kanatlarında taşır güneşi
yüzüne
Bitmez yolcunun tutsaklığı
Bitmez gökyüzünün kuşatılmışlığı.
Derinleştikçe derinleşir içindeki deniz
Acıyla erir,sızılı bir sancıyla gerilir bakındığı yüzü.
Solar güneş,kırılır her bir yıldız
Koyu bir siyahlık dolar yolcunun içine
Zihninden firar eden her sözcük
kimsenin okumadığı, kimsenin duymadığı
bir şiir,bir masal,bir terennüm olup
suskun dudaklarından bir bir dökülür
denizin acı ve karanlık sularına
Kendi kozasında boğulan
bir kelebeğin suretinde boğulur her sözcük.
Bu yolculuğun herhangi bir yerinde
Ne sen dokunabilirsin herhangi bir sözcüğe,
Ne yolcu söz geçirebilir içindeki bu ıssız gidişe.