Son gözyaşları içimde yürüyorum
Tam yüzelli metre taş duvarlar arasında
Son nefes alışlarım, kokuşmuş
Belki son çıkışım volta atmaya
Ayaklarına demir mahmuzlar takılı hayat
Sefil yaşayan insanlar
Açlığın tam ortasında çocuklar
Unutamıyorum, utanıyorum hey hat
Artık gezmeyeceğim nane kokan mahallem
Göremeyeceğim arka sokaklı kadın
Ve şimdi ispinozlar gibi özgür kafeste
Öttükçe ölen, gözleri kör bir mahkumum..
Kayıt Tarihi : 24.10.2001 15:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!