İspanyol Merdivenleri Şiiri - Ahmet Sevil 2

İspanyol merdivenlerinde o gece,
Ay gözlerinden yansırken gözlerime,
Güne-bakan şarkıları söylerdik birlikte,
Yüreğindeki yangının ateşi vururdu ellerine,
Yalnızlığa olan özlem dinmezdi içimde,
Gideceğimi hissederdin
Ve “bütün renkler aynı değil mi senin için”
Diye sorardın ürkekçe…

İspanyol merdivenlerinde o gece,
Hatırladım birlikte geçirdiğimiz çocukluğu:
Şiirle büyümüştük seninle,
Ve şiirle öleceğimize dair sözler vermiştik birbirimize,
Ama ben uzaktım,
Sevmeye, sevilmeye ve özlenmeye,
Bu yüzden gitmeliydim yine,
Yürümeyi öğrenmeden, gitmeyi öğrendim önce,
Karanlığı aydınlığa çeviremez çünkü kimse…

İspanyol merdivenlerinde o gece,
Gideceğimi söylemedim sana yine de,
Çocuksu bir ümidi yıkamaz benim gibi bir şövalye…

İspanyol merdivenlerinde o gece,
Sen güne-bakan şarkılarıyla sarhoş,
Uzandın çekirdek kabuklarının üzerine,
Ve ben gittim, unutacağın ümidiyle.