İsmet Aci Şiirleri - Şair İsmet Aci

Vedalaştım kendimle,
Gönlüne yolcuyum senin.
Boş yere gözyaşı arama bende,
Başka tutunacak dalım mı var sanki.
Gidiyorum, bu son yolculuğum,
Herkes bunu benden öğrendi,

Dökülürken hazanda yapraklar, gönül bahçeme,
Köşeden göz kırpar, hayata döndürür Eylül çiçekleri.
İçimde anılar yumağı bırakıp, yıllar geçip gittikçe,
Uzatırım arakasından ellerimi, içinde Eylül Çiçekleri.

Ne baharlar yaşamışım kadir kıymetini bilmeden,

Şimdi uzaklardan selam salan dostlarımı özlüyorum.
Hasreti, özlemi tarif edemem, beni sen anlarsın.
Ağlamak nedir niçin ağlanır, söylemek istemiyorum,
Neden ağladığım sırrımdır, beni sen anlarsın.
Ne yollar kaldı, bir baştan bir başa yürümediğim,
Ne yıllar kaldı, ağzımı açtıkça, sövüp saymadığım,

Gelip geçsin ne varsa,
Dünden kalan,
Yalnızlıklar biriktirdim,
Yüreğimde,
Üşümez artık,
Öksüz düşüncelerim.

Bu sabah çok özledim,
Kızımı, karımı çok özledim,
Oğlumu, onları çok çok özledim.
Özledikçe yaşadığımı anlıyorum,
Beklide bu yüzden özlüyorum sevdiklerimi.
Bu sabah kuşları da özledim.

İstedim benim bir düşüm olsun
Yalnızlığımın üstüne,
Baktım tüm düşler benzeşir olmuş,
Vazgeçtim tüm düşlerden.

Bir şiir yazmak istedim,

Başımıza bir kar yağar bir dolu,
Kader hangi yöne döndürür yolu,
Yıllar bitince gelir ömrün sonu,
Solar gül yüzü yarın, boşu boşuna.

Zaman içinde bir çeşmeyim,

Ve ben dalından kopmuş bir çiçek misalı
Boynu bükük baktım hayata.
Yüreğim çırıl çıplaklaştı,
Titredi karanlık gecelerde.
Yalnızlığıma çaldı tüm müzikler,
Ağlamama sebep oldu şarkılar.

Acılarımı çiğniyorum ey hayat,
Boğazımda yutamadığım çığlığım düğümlendi.
Gelip geçen günler zerre zerre böldü,
Perişan yüreğimi,
Kendime dargınım ey hayat.
Duyulamaz ki sessiz isyanlarım,

Ne anlattığın benim,
Ne anladığım sensin,
Bir yarısı olmayan,
Bütündür elimde kalan.
Her gecenin için de,
Söyleşir yalnızlığım,