İsmail Ve Karanfil / Ucu Yanık Çağrı

ah! ismail
küflü bir zembil ruhum gökyüzünde asılı
bedenimse sonsuzlukta bir yerlerde
yaşam denilen bir illüzyonun içinde
dönüp duran rüzgâr gülü

kalbim kimsesiz
duygularım sessizliğin içinde yürüyen tek gerçek
sahte yaşamların yapmacık gülüşlerin renkli maskelerin
çoğul kalabalığında ölü gibi sessiz ve suskun
karanlığın insanlığı bir kobra yılanı gibi sardığı
gizli bir kapının ardında
ıslak bir zemin

uçamam kanatlarım fazla kırılgan
suskunluğum fazla görklü
hiçbir yere hiç kimseye ait değilim ismail
içimde gizli bir sığınak yüklü bir bombardıman
ama top tüfek füze değil
dört yanım çiçek böcek taş toprak kelebek
nehirler ve yağmur kuşları
kimse bulamaz kimse dokunamaz bana

ne bir rüzgâr var orada ne de eskiyen bir zaman
sadece karanfilin nefeslendiği eski bir haritanın içinde
biraz buruşuk kenarları biraz yırtık
sarp dağların ortasında saklı bir kulübe de
su zambaklarının içinde karanfille
birlikte

hep aynı yaşta aynı zamanda
hiçbir zaman kavramının sözünün geçmediği yerde öylesine
kehribar taşlarının içinde donmuş bir fosil gibi gösterişli
aynı zamanda janjanlı parlak kanatlarını açmış süzülür
bir kelebek gibi mavi
masmavi işte

oraya ne sahte yüzler girer ne yalanlar ne de gölgeler
hep bir fırtınanın eşiğinde poyrazların boğuk uğultusunda
sallanıp dursam da köküm sağlam ismail
toprak su hava korku bencillik beni beslemiyor
Tanrının ışığından başka

bu evren bu dünya
umduğumuz gibi değil ismail
ama içimdeki dünya hep aynı sen aynısın karanfil aynı
hiç kokmadık hiç bozulmadık biz
karanfilin pırıltılı dünyasında mor cepkenli ipek atlasında
her gün seninle uyanmaya razıyım
yalın ve samimi aynı zamanda
dürüst tertemiz
sımsıkı sarılarak

.........

hadi içindeki çocuğu kucaklayıp gelsene ismail
pembe bir göğün altında yemyeşil bir zeytin dalında
asılmış unutulmuş bir dilek gibi
hep birlikte sonsuza
uçuşan rüyalar renkli masallar
savrulan tüyler gibi
hafif işte

öylesine

............

1505202510:25