İsmail oğlum Şiiri - Şükran Beşışık

Tülleniyor gibiydi güneş ufukta,
Uçuyordum ışıktan kanatlarla.
Elemli bir sessizlik vardı şehitlikte,
Baş ucumda annem keder yüklü.
Mezar taşımda dolaşan elleri
Beni incitmeden sever gibi,
Kalbi sanki ateş düğümü.
Dudakları çöl kuruluğunda,
Göz yaşları sicim,sicim…
Ne kadar sessiz ve yorgundu,
Geçmişe dair ne varsa,
Bir, bir geçiyordu gözünün önünden..
Ah dedi! şuradan bir geliverse…
Çağırdı ismimi: “İsmail oğlum!
Geleceksin değimli?
Kalk bekletme anneni…”
Dalıp gitmişti,bekler gibiydi.
Duyduğu sesle irkildi birden:
“Şehitler ölmez.vatan bölünmez “.
Bayrağa sarılı tabutun
Görünüyordu kanlı ucu.
Düşman ona da kurmuştu hain pusu,
Her yer matemdi, her yer acı…
Kederle baktı şehidin tabutuna.
“Yazıklar olsun…
Yine bir goncayı koparmışlar dalından”.
Hüznü bir tarafa bıraktı.
“ Allahuekber, Allahuekber! ”
Yürüdü kalabalığa, saygı duruşuna geçti,
Selâm durdu bayrağa:

“Korkma sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak
sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak…