İsmail'in yetimi Şiiri - Müyesser Doğan

Sustu sesim ,avazım sustu.
Kırıldı aynalar, güzelliğini yitirdi iki ceylan göz.
Küçük kıyametim koptu
Kasım da bir şafak vakti.
Ne dil söyler ,ne gönül.
Gözyaşım okyanus oldu.
Sözyaşım kurudu.
Şimdi kim fısıldar kulağıma
Miracın müjdelerini.
Bir yetim mahçupluğu bu,
Seccadesi bir babanın duâsı âma kaldı.
Ben bir İsmail'in yetimiyim.
Herbir saç telim de ,
Cennetin Reyyan kapısının bir anahtarı.
Okşa rüzgar,
Dokun yağmur ve kar.
Kirpiklerimde kurulmuş bir idam sehbası,
Asılı kalmış ıslak mahkumlar.
Zindanlarım ele avuca sığmaz.
Senin nefesini kesen bir melek.
Bana yetim adını koyan bir selâ.
Son ezandı duyduğun baba.
Ben bir ismailin yetimi
Sen toprağa gömdüğüm bir tohum ...
Cennette açacak bir kardelen çiçeği...
Ben
Bir
İsmail'in yetimi...