İşler Bazen Rastgelir Şiiri - Kazım Karagöz

Bir köylü değirmende ununu üğütmüştü,
Eşeği öne katıp arkasına düşmüştü.

Yükünü yükleyecek, eşek inadı tuttu,
Bir çifte savurdu ve yayla yolunu tuttu.

Ardından kovalasa geç olacak epeyce,
Zaten cuma da yakın o da geçer böylece.

Dedi Ya Rabbi sana emanet artık işim,
Senin rızan yeter gerisin boş vermişim…

Yükü orda bırakır cumasına yetişir,
Farz, sünnet, hutbe derken tespih de çeker bir, bir.

Evime varıp da der bari yemek yiyeyim,
Olanları karıma diyeyim demeyeyim,

O demeden karısı: eşeği neden saldın?
Başına bir şey mi geldi? Sen neden geç kaldın?

Yaylaya gidiyormuş, komşu tutmuş getirdi,
Öbür komşumuz yükü onun sanmış getirdi!..

Geriye gitti kendi ununu getirmeye,
Ne etmeye gittiydin bu gün sen değirmene?

Gülümsedi dedi ki Hakka emanet ettim,
Yaptığım bir şey yok sadece ibadet ettim!..