Islanan Seccadem Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Sana bu satırları, umudumun umutsuzluğa döndüğü saatlerin birinden yazıyorum.
Sabaha çok az var.
Gidişinle uykularım da terk etti beni.
Gözlerim tavan ve duvar arasında gidip geliyor.
Dilim sana milyonlarca sözcük saklasa da,
çıkmıyor dudaklarımdan tek kötü kelime.

Yine düştüğüm yerden kendim kalkıyorum.
Yine sağ elimle sol elimi tutuyorum.
Yani anlayacağın pek bir şey değişmedi bende.
Varlığınla kurduğun tahtım yıkıldı sadece.
Artık olur olmadık vakitlerde telefonum çalmıyor,
hiç beklemediğim bir anda solum acımıyor,
ansızın gözlerim dolu dolu olmuyor.
Sevginin de ikinci bir yüzü varmış:
acıtan, kanatan, sızlatan;
silinmeyen, solmayan ve sürekli kanayan yara gibi.
Yeni yeni tanışıyorum.

Gecenin karanlığından kara kelimelerim,
satırlara döküyorum seni.
Sayfalarda kayboluyor varlığın,
tıpkı yüreğimde yavaş yavaş kaybolduğun gibi.
Galiba unutuyorum seni.
Unutmak bilmeyen yüreğim,
ilk defa bir uçurumun kenarında,
ha düştüm ha düşeceğim derken
hayata tutunuyorum.
Ve bir sesle irkiliyor bedenim.

Ruhuma doluyor bir huzur,
ezan sesine karışıyor amin çığlıklarım.
Elimi sürerken yüzüme,
ıslanıyor seccadem.
Ve Rabbim benimle...
Biliyorum.

Şimdi gelsen de bir, gelmesen de;
beni sevsen de bir, sevmesen de.
Kuldan umut keseli yıllar oldu.
Şimdi git ve gittiğin yerleri bekletme.
Adam (Kadın).
10.02.2025 - 16:04