Islak imza Şiiri - Dağlar Özügüç

Karanlık gecede rıhtımda göz göze
Sıcacık ve yumuşacık eller avucunda
Bu alemde bir tek onunla bu halde
Bir ömür boyu baş başa oturulur
Özlenen o ay yüzlü yarin hasretine
Soğuk mevsim muhabbet akşamlarında
Ne efkarlı çilingir sofraları kurulur
Ben nedense hep yaralı kuşları sevmişim
Onlar da iyileşinceye kadar kaldılar yanımda
Dönüp kavruldular kendi öz sevdalarında

Bazen gitmek bir ihtiyaç olur
Herşeyi arkada bırakmak
Kıymet görmeyi umutla bekleyen
Hasret dolu yürekle çekip gitmek
Biraz nefeslenip kendine gelmek
Bazen çareymiş gibi gözükür
Sen asıl birde ölmeye gör
Ölenler çok çabuk unutulur
Dikili mezar taşın olmazsa
Defnedildiğin yer bile yok olur

Oysa gözlerden akan yaşlar
Bir güzel şiirle mühürlenirse eğer
Yürekte ıslak imza gibi sürekli kalır
Kaybeden gönüllere bir tek o ulaşır
Bunca şeye rağmen ben meftun
Sana boynunda zincirli köle
Gaflette koyup da beni çürütme
Ya Rab merhametten uzak
Bu virane olmuş memlekette
Bir vefasıza düştüm bana bir çare