Islak Gözlerim Şiiri - Hikmet Akyol

Zafer marşlarıydı çaldığımız
Gönül türküleriydi
Ne sendin yorulan mırıltılardan
Ne de sevda ateşin
Biz miydik gezen yollarda geceler boyu
Serin rüzgâr okşarken saçlarımızı
Ne fısıldıyordun
Ne söylüyordun?

Gözlerinden dökülen sert bakışların
Coşturmuyor muydu durgun kalbimi
Ümitsizliğimin son hücresini de
O toz dumanda yitirmemiş miydim
Yeni düşler canlanırken beynimde
Damla damla bağlılığın büyüyordu içimde
Uçsuz bucaksız serin gecelerde
Ne umutlar bağlamışım
Ne hayaller kurmuşum…

Beynim kilitlenirken berrak kalbine
Ne bir pişmanlık ne öfke vardı
Masumluğun can alıcı gizeminde
Bakışlarındı dalgalanan göklerde
Uzanıp tutabilecek ellerim bağlı
Yüreğim çöküp kalmış yeryüzünde
Kırmadayken kilidini hayalimin
Bağını çözüyordun yüreğimin
Ne karanlıklar umurumdaydı artık
Ne yalnızlıklar…

Ah beynimin son hücresi
Ne mehtaplar görmüştü o gecelerde
Ne umutlara tanık olmuştu
Yuvarlanırken ellerine çarpıp düşen güllerim
Ne sendin tutup alan sevgiyle
Ne rüzgârdı alıp götüren
Çıldırırken hıncımın son halkası
Konuşmaların yankılanıyordu dilimde
Nerden bilesin hülyalarımı
Nerden kurasın…

Zafer marşlarıydı mırıldandığımız
Sevda türküleriydi dillerimizde
Ne sendin bıkan tekrarlamaktan
Ne sabırla yoğrulu kalbin
Eşlik eden indi cindi belki bize
Ne nağmelerdi ne terennümlerdi öyle
Bir daha dinler miyiz
Söyler misin bir daha?

Kuşağına bağladığım umutlarımdı
Çözüp attın kuşağınla birlikte
Seyrederken gidişini yaşlı gözlerle
Dönüp bakmadın ardına belki
Yüreğimi okşamadı ellerin
Dağlar ardında bu diyarlarda
Tek başıma söylüyorum o türküleri
Ah ne kadar mutluydum ben
Sevda türküleri söylerken
Ve sen eşlik ederken…