İşkence Şiiri - Yılmaz Nazlı

Ne selamın gelsin, nede kendin gel.
Ne yarınım kaldı, nede bir dünüm,
Ne bir mektup gönder, nede bir haber.
Seni bir kez daha, görmesin gözüm.

Selamı sabahı, keselim gitsin.
Yeter bu işkence, burada bitsin.
Çektiğim acılar, sancılar dinsin,
Ayrılmak kurtuluş, Ayrılık çözüm.

Yıllardır üstümde, oldun korkuluk,
Ne huzur bıraktın, ne de mutluluk,
Bu sevgi, aşk değil, inan çocukluk,
Özümü kaybettim, gülmedi yüzüm.

Çıldırtmak amacın, öldürmek kastın,
Kanayan yarama, ne tuzlar bastın,
Kaynar bir kazandın, yaktıkça yaktın,
Arama bir daha, sana son sözüm

Azdırma yaramı, unut sen beni,
Artık hayatımdan, sildim ben seni,
Seni unutunca, buldum kendimi
Özgürlüğe sensiz, kavuştu özüm.

Yılmaz’ım seninle, yaşamak ölüm,
Her günüm gam keder, işkence zulüm,
Seni tanımakmış, en büyük sucum,
Sen kendine başka, yamak bul kızım,

YILMAZ NAZLI 09.05.2014