İskeleden Şiiri - Cevat Çeştepe

ve her damlası denizin
dalga olup başka sahillere vuruyordu.
ve bütün dalgaları denizin
gemicinin elleri, miçonun gözleri,
renginde kokuyordu.
palamarlardan filiz veren kendir dallarında,
el sallayıp giden
ve bir daha hiç geri dönmeyen
binlerce geminin dudak izleri açıyordu.
ve mevsim bahardan kışa
yağmurlu bir akşam üstü gibi iniyordu.

iskelelerin ağır babaları,
göz ucu limanlarının oynak dubalarına
yan gözle bile bakmadan
yalnızlık aryalarının ortak seslerinde,
devirsiz bir makinenin motoru gibi
sevişiyor ya da sevişiyor gibi
yapıyorlardı.

iskeleden uzaklara iç sıkıntılı bir çift göz;
ne kadar uzak ve ne kadar yalnız,
ne kadar isyan dolu ve ayaklarda,
ve ne kadar bastırılmış öfke gibi sus-pus
bakarsa baksın
başka hiçbir şey görmüyordu.