Bir pencere pervazı.. daima bunu kurdu, bu
bağrı yangın yürek. Hoşuna gidiyordu yaşamın
bu kıyı suyunda durmak. Birilerinin aklında oluşunu,
birilerini aklına düşürüşünü; onsuz da var oluşunu
kenarında da olsa; yetiyordu, sevildiğini bilmek birilerince.
Mezarında da istiyordu, bu aynı hoşluğu. Dilerdi ki
pek çok penceresi olsundu daha, yaşamının kalan son
yarısında da, düşünsündü düşünmeyi sevdiklerini,
bu ikindi baharında; kimsesizliğin harı bağrında, üşümesindi…
Kayıt Tarihi : 7.4.2013 05:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
20:07:02 Kadıköy 06.04.2013
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!