İsimsiz (düz yazı) Şiiri - Figen Aydoğmuş

Bıraktım ellerini ellerime sessiz ve herkesten habersiz
Kimse sormuyordu kimse görmüyordu
Bakışların benimkilerin yanında daha masum duruyordu

Senin sessizliğinin içinde gülüşlerine hasret çığlıkları atıyordum. Haykırıyordu bilinçsizce varlığıma kanıt olan kalbim. Sana haykırıyordu. Özleminle gidip geliyorken kalbimin atışı, ölüme yaklaşıyor sonra tekrar heyecanla parlıyordu yanı başında gözlerim. Yaşadığımın şahidi oluyordu ellerini bıraktığım ellerim.
Şimdi yokluğunun işkence odasında damlaları sayıyor beynim 1 diyorum ismini söylüyor yüreğim 2 diyorum ismini söylüyor yüreğim ve 3 ve 4 5,6, devam eder gider bu damlalar ve beynime işledikçe bu damlalar, yaşama bağlılık yeminleri ettirir. Sana bağlılık yemini ettirir.
Ufacık bir çocuk gülümsemesiyle seni hatırlarım. Ufacık elleri uzanıyorsa bana sıcacık, ben ağlarım. Seni özlemek mi bu adını koyamadım. Ama nerde bir ufak düş görsem, nerde bir ufak sevda yaşadığını bilsem ve neremin sızladığını anlamadığım bir ağrıyla uyansam seni hatırlarım, ağlarım.
Biliyorum, yalnızlığın bana huzur verdiğini, dinlendirdiğini bütün bedenimi. Ve biliyorum, yalnız kaldığımda ruhumun kahkahalarını. Ama biliyorum seninle huzurun anlamını, sessizliğin seninle gözlerime aktığını ve biliyorum seninle kahkahalarımın beni aşıp
insanları kıskandırdığını. Özlem dediğim bu sanırım. Özlemek bu. Kendinden bir parçanın uzaklarda olması zoruna gidiyor kalbimin.
Alfabenin ilk harfini sevdim, çünkü sendin, alfabenin yedinci harfini ise hep sevdim
çünkü bendim ama şimdi biziz. Ben nasıl özlemeyeyim söyler misin? Bizli olan seni. Sende bir harfim var ver desem veremezsin ama benim parçamı aldın nasıl özlemeyim.
Gitme diyemiyorum ama kal diyorum. Kalmakta senin elinde gitmekte. Geliyorum diyemiyorum ama gel diyorum, gelmekte senin elinde gelmemekte. Ben her şekilde biliyorum kendimi seni özlüyorum.

1F.A. 14 Kasım 2006