İsimsiz Dost Şiiri - Hayrettin Keren

Sıradan bir gündü parka giderken
Stres atıp sahilde gezerim derken
Bir köpek takıldı peşime
Cezaevinin önünden geçerken

Görünüşü heybeti kangal gibiydi
Benim gözümde daha da iriydi
Köpektir dedim uzakta durdum
Sadece gözleriyle bağlantı kurdum

Koşunca o da benimle koşuyor
Seviniyor çocuklar gibi coşuyor
Durunca durup yüzüme bakıyor
Mahsun hali var içimi yakıyor

Aç olduğu düşündüm ekmek aldım
Hemcinslerini bulup çayıra saldım
Her şeyden vazgeçti peşimden geldi
Böylesi dostluk ancak hayaldi

Akşam oldu evine gitsin diye
İlgilenmedim bu dostluk bitsin diye
Ertesi gün bile bekledi gitmedi
Ne yaptıysam beni terk etmedi

Arkadaşlarına dostluğumu satmadı
Köpekliğinden utandı bunu yapmadı
Dostluğumu ekmeğinde önüne koydu
Belki de köpekliğinin gereği buydu

Keşke bahçeli evim olaydı
Ona verilecek yerim olaydı
İnsanlığımın gereğini yapsaydım
Garibe bir el uzatsaydım