İsimsiz Çocuklara Şiiri - Jülide Aslan

Çocuktun sen,
Bazen köhne bir sokak başında,
Bazense soğuk bir kaldırım taşında,
Taze hayallerini kaptırmamışken
henüz şiddete ve yoksulluğa...
Sadece küçük bir çocuktun sen,
Bir an evvel büyümek isteyen.

Taşlar ve topraktı oyuncağın,
Belki de en çok bu yüzden korkmuyordun;
Dirseklerine kadar çamura batmaktan.
Annen seni yıkadımı bir güğüm suyla,
Bedenindeki kir çıkıyordu çünkü
Çocuktun sen!
Ruhun bir melek gibi tertemizdi hala.
....
Ağlamak o zamanlar zevk işiydi
Gerçekten acıdığı için değil.
Annen gelip öpsün diyeydi
Tüm bu yaygaralar
Sıra gelirse onca kardeşin içinde sana,
Bir nebze şevkat düşerdk senin de payına
Çocuktun sen
Şuncacık şefkatle boy verebilen