Karlı Bir Gecenin Ardından

Anlat, bir şiir...
Dur bu başka bir şiir.
Eski yazdıklarım beni andı.
Hazır kış da gelmişken,
Neden andı söyleyelim...

Ayrılığı anımsatıyor bana.
Aslında daha önce hatırlatılmış.
Şimdi bir daha.

Benim için kış dört aydan ibaret.
Ayrılık, ayrılığın farkına varılışı,
Ayrılık ateşine ateş katan;
Yaşanan küçücük bir an
Ve kavuşulan...
Ellerini donduran,
Dizlerini titreten bir kavuşma...
Hep aynı nakaratta fotoğraf aratan,
Şarkıyı susturan bir kavuşma.
Geçmiş gitmiş diyemiyor insan.
Demesin...
Aylar sonra da anlatabilmekte değil mi,
Kavuşmayı anlamlı kılan.

Ayrılıktan korkmak,
Kavuşmaktan çekinmektir.
Çekinme kavuşmaktan!
Korkma ayrılıktan!
Onlardır senin aşkını var eden,
İlanına kanıt tutan.
Ve o yüzden,
Korkma tek bırakılmaktan.
Çünkü bırakmaz eğer meftunsa sana,
Elini tutan.
Tutmuş olan.

Gelelim bana.
Ayakkabılarım bile zamana ayak uyduramıyor.
Sular geçire geçire üşümeyi göze aldı bugün.
Zira kar üstüme meraklıyken,
Hiç dikkatimi çekemedi bacaklarımın donuşu.
Hatta güldüm bir müddet,
Çünkü komik bir ihmalkarlıktı yaptığım.
Ceremesini çekmek hoşuma gitti.
İleride yaşanacakları yaşıyormuş gibi yaşamak,
Her zaman ilgimi çekti.
Elimden geldiğince yoruyorum kendimi,
Sanki yorulmak için bir sebep varmış gibi.
Bir şeyler başardıktan sonra çok yorulmuş gibi.

Beyaz ayrılık tanelerinin kirpiklerime takılışı
Ve kirpiklerin ne olduğundan haberi olmayışı...

Aşka girmemi istiyorsun.
Ben bir kere aşktan bahsederim bir şiirde.
Ya şiirin tamamı aşktır,
Ya da aşk okuyanın kalbine saklanmıştır.

Ne zaman hissederse kalbinde beni,
O zaman anlayacaktır yazdıklarımı sevgili...