İsimsiz Şiiri - Mehmet Hacıismailoğlu

Yanan benim, yakan belli,
Kul neylesin kül olana.
Diken belli, yıkan belli,
El değmezmiş gül olana.

Şer’de benim, ar da benim,
Zarar, ziyan, kâr da benim,
Yok ta benim, var da benim,
Varlık mı var pul olana?

Şifa zehir, zehir şifa,
Bu son deriz her bir defa,
Bol sefadan doğar cefa,
Gelmez şükrü bol olana.

Hayır varsa veren o dur,
Şer’e sual soran o dur,
Bütün denklem işte budur,
Söz neylesin çul olana.

Ben hak ettim, ben dedikçe,
Bismillahsız gün yedikçe,
Bu gün gitti, dün dedikçe,
Yarın mı var sal olana?

Getir beni, götür beni,
Al aklımı yitir beni,
Yitmeyince bulmam seni,
Yitmezmişsin yol olana.

Kim demiş ki kabir dardır?
Ondan geniş nere vardır?
Dünya bile dört duvardır,
Karınca da fil olana.

Anladım ki fil de benim,
Karınca da dil de benim,
Hayır ve şer halde benim,
Hürmet olmaz zül olana.

Yaşıyorken ölmesi var,
Olup, ölüp, gülmesi var,
Her sessizin bir sesi var
Ölüm yeter kul olana.

Mehmet Hacıismailoğlu