İsimsiz Şiiri - Özgür Hatem

Arnavut kaldırımı değmiş,
Ayaklarımın altına...
Bir de, dallardan süzülen
Serin karanlık...

Ses vermiş adımlarımız
Suskun yola,
Şaşkınlık, umut bir de yarenlik,
Yanı başımızda...

Başkalarının gezegeninden,
Kendimize varmıştık.
Yorgun, hasta ve yaralıydık.
Birbirimizin yaralarından, arındırınca, geceyi
Sen, ben ve bir de yürek, kaldık...

Elimizin tersiyle ittik, dünleri.
Kimdi, kimindi, neredeydi... ne gam!
Başım, yüzyıldır ait olduğu gibi,
Gizli kalmış, özlemine yaslandı.

Ay ışığı var mıydı? Hatırlamıyorum.
Gözlerin, bütün ışıklardan daha elaydı
Bildiğim tüm renkleri unuttum, birden
Bir tek, senin rengine boyandım.

Mevsimiyle barışık, soğuk geceydi...
Üşüyen yüreğim, teninle örtündü
Birbirimizin öfkesinden soyununca düşleri
Sen gittin, ben döndüm, bir dilek kaldı...

(02/11/2002 Mersin)