İsimsiz-1 Şiiri - Selim Düzyol

Göğün sarnıçlarından tek tek kadınlar düşüyor,
Ne budalaca,
Şeytan üç kez zar sallıyor,
İste diyor ona Antandros' da yeni doğmuş bir Tanrı,
Vakitsiz gelen bir cevap,
Titretiyor küheylanımı,
Birazcık para, birazcık yavşaklık, birazcık ise tehditkârdık,
Bir kadını mest edecek iki sıfat bir nesne,
Kadınlar tek tek uzanıyor kurtlu ve balçıklı topraklara,
Sebebi ölüm ile vals,
Tekinsiz bir at dört nala koşuyor Mezopotamya'dan Antandros'a,
Ne görsün edep yerleri kapalı bir köle,
Bir zorba ölüyor bin zorba doğuyor,
Çoğu 'da zalim diktatör,
Toprak tekrar yeşermişti,
Binlerce ekilmiş insanlarla,
Gerçi bu toprak insanlarla beslenir,
Son kumarını oynayan bir çiftçi,
Karısının yüzüne son kez bakıyordu,
Ah ne sefilce bir yenilgi ne büyük bir serzeniş,
Nasılda günahkardı sürünen yüzlerce karartı,
Bir kubbede ezan okundu diğer tepede çan çalmıştı,
Koşuşturan insanlar bir anlık unutmuştu buyrukları,
Yoksa ölmüş müydü Tanrı binlerce hilekârlığın arasında,
Bir yetim gözleri yaşlı yalvarıyor,
Hangi ufuk bana hürriyet vaat eder,
Kim bana birazcık şefkat verirdi,
Yok mu dileniyorum işte,
Birazcık ilgi, birazcık mutluluk,
Ah ne saçma ne aptalca bir rüya.
Sinirlendim ve öldürdüm Antandrostaki yeni doğmuş Tanrıyı,
Yok ettim zarı, ateş ile harmanladım şeytanımı,
Haykırdım; size yaşam dilendiler,
Eğlendiniz kambur yakarışlara,
Ah şimdi bir lanet yapışmış yeryüzüne,
Yalnızlık denilen ...