Işıksız Şiiri - Kağan İşçen

azımsama geniş ferah neonlarını
akşamın döllenme saati geldiyse
ışıksız düşlerimle
ömrümü gölgelediğine say
yırtarak sayfalarını
benimle sandığının
haramzadeler gibi

tuzları gözyaşlarımın
eğik bakışlı güneşe
bakımsızım
üstüm başım perişan
atletim kirden kirli sarı
ama gepgenç geç vakitli

sevdalıyım...

dumanlı intiharlara kırılırsa
pencerelerim
cam kesiklerinde yüzünün kusursuzluğu
yoksun hiçbir yerde
temiz bir kahır gibi aydınlık
dünya en şefkatli zindanımdır benim
buluşmalarımız delik deşik
gelmediğin her yerde
dutlu kahvehane ağıtlarıyım
ve üçüncü tekiliyim
bütün akşam yürüyüşlerinin

apartman girişlerinde
kırlangıç yuvası direnciyim
herhangi bir pazar umutsuzluğu öfkesi
ay çiçeği tarlasına girememiş ay ışığının
gülümseyen şüphesi
değil mi ki hayat bu
aşktan kaçar aşka tutulur

dönerli bir kavşağa
bütün yönlerin ilgisizliği kadar
karmaşık yalnızım...
senin beyaz pantolonlu haline düşkün
bir durağın bile olmamasına rağmen
ve kimbirli bu kaçıncı duraksızlığına sevdalı...

dip not:

ertelenmiş ve yaşanamamış aşklar terkisinde bir ozan
ilk akşam kuşları gibi çocuksu çığlıklı
sonsuzluğun oğlu o

kime sen dese şiir
sana kim dese kendisi...

ölüm ilk defa kendine acıdı belki
damıttığım aşkta
bir sen...
sana bir şey olur diye korkuyorum
acımda kendim olmaya...

gururunun dip notundaki
hırpalanmış
rüzgarı güneşi ve yağmuru
okşanmamışlığım ben
kendime bile seninle dokunmak istiyorum...
yoğun bir yok oluşla gözlerimi kapadığım an
tenimdeki göçüğün yitikliğinden
bir sevda arta kalsın sesinde...
yitikliği bile yitik bir çocuk
akşamlara dayanıklı sabahlara susuk...

bir kağan işçen şiiri dolaşırsa dudağında
ağacın hışırtısı alır yüreğimin tozlarını
yolumun kıyısında saçlarına dolaşan o ışıksız
o damarları yalnızca sana içten yaprağı
al saçlarından
okşanmamışlığımı bitir
avuçlarında dağılan külleri
tut toprağıma getir...