Işıklı Tramvay Şiiri - Altan Doğru

Işıklı bir tramvay geçiyor kafamdan,
Gözlerime doluyor turuncu aydınlıkları camların.
Pencerede bir kadın oturuyor;
Elleri çenesinde, silikçe bir gölge,
Düşlerini merak ediyorum.

Işıklı bir tramvay geçiyor aklımdan,
İki badem ağacı arasında yavaşlıyor,
Bahara gülümsüyor patlamış tomurcuklar,
Kol kola sarılmış halay çekiyor bademler,
Baharı okşuyorum aklımda.

Balkona bakıyorum;
Loş ışıkta bir bisiklet, çamurlu.
Çamaşır telindeki kazakta kocaman bir geyik, baş aşağı,
Geyiklerin asılıp asılamayacağını düşünüyorum.

Işıklı tramvay gidiyor aklımda,
Sokak lambalarının,
Pencerelerin turuncusu doluyor gözlerime,
Gözlerimden beynime,
Oradan bilinmez bir yerlere...

Irmaktan geçiriyor beni ışıklı tramvay,
İki çocuk görüyorum sokak lambasının altında;
Kardeş olduklarını düşünüyorum.
Alçak boylusu, bir taş alıp atıyor ırmağa,
Salınıyor yakamozlar nazlıca,
Çocuk gülümsüyor,
Uzun boylusu da.

Işıklı tramvay götürüyor,
yavaş yavaş ayırıyor beni:
kızıl badem tomurcuklarından,
asılı bisikletten, ırmaktan, çocuklardan...