Işık Vur Ellerimi Şiiri - Mehmet Akif Ardıç

Işık vur ellerimi,
Nefesim, sessizliğe çalsın.
Ya aç kapısını can kafesimin,
Ya da güneşim ol, gönül sarayım aydınlansın.

Yaralar durur beni,
Kirpiklerinin ıskaladığı her ok.
Bülbülden başka bir bilen yok;
Kanamaz sandığım yaralardan dökülen derdimi.

Ölüm mü ağır, bir nefes mi
Tartamadı gönlümün terazisi.
Biri canımı yordu,
Biri saçlarımı eskitti.

Ölür ve yeniden dirilir,
Her gece gönlümün içindeki bir kederli.
Saat iki, söndü lambalar;
Ruhu kaybolmuş bir ölü, açtı gözlerini saat yedi.

Sen ey eski zamanlar sevgilisi;
Siyah saçlı, ay tenli.
Aç kapısını can kafesimin!
Bir cinnîdir ki esir tutar beni Belkıs’ın zindanında,
Bir ölünün hayaletiyim artık sadece Yusuf’un kuyusunda.
Yaşamadığımı Hüdhüd’ten başka bir bilen yok.
Burda bir goncanın dikeninden başka kılıç,
Burda gülden başka kan döken yok.
Ne çağırır, ne yanına alır beni,
Ölüm kuşu ki içinde hiç insaf yok.
Söndü lambalar, saat iki,
Rûyetinden bile bana bir pay yok.
Ölüm, aşkın annesi;
Aşıktan başka ona evlat yok.

Işık vur ellerimi,
Öldür ve yeniden dirilt,
Bu harabe bakışı,
Bu et ve deriyi.

Ya aç kapısını can kafesimin,
Ya kaldır yüreğimin içinden bu toprak ve kili;
Ruhu alınmadan gömülen yok!