Işık Okları… Şiiri - Haluk Şan Dikmen

Duygu,düşünce,bilgi: O k ve yay tüm toplumlarda,tarih öncesi devirlerden itibaren av silahı olarak kullanılmakla birlikte,ilk kez Türkler tarafından savaş silahı olarak kullanılmaya başlanmıştır.İslamiyet öncesi Türk topluluklarında tersine gerilmek suretiyle atılan oklar,düşmanın maneviyatını bozmaya yarayan ıslıklı oklar,en fazla kullanılanlardı. Kirişlerin içinde boynuzdan yapılanlar olduğu gibi,yay olarak bağırsak,sinir ve at kılı gibi maddeler kullanılırdı.Gerçeklik payı bilinmemekle birlikte bazı kaynaklarda kurt dilinden de söz edilmektedir. Sabar Türklerinde iki metre uzunluğunda yaylar vardı ki,ancak oturarak,iki ayak kirişe dayandırılarak ve çift elle çekilebilirdi. Osmanlı belgelerinden edindiğimiz belgelere göre yarım metre kalınlığındaki kütükleri delip geçen oklar bulunduğu gibi deve çanları,su bardakları ve demir kahve havanlarını delen oklar da görülmüştür. Osmanlılarda yaya keman, okçulara kemankeş denirdi.En ünlü Osmanlı kemankeşlerinden biri Tozkoparanlı İskenderdir.At üstünde attığı okla birbirinin içine yerleşmiş beş kalkan delmiştir.İmparatorluğun çeşitli illerinde on ayrı rekor kırmış ve bunların hiç birisi daha sonra aşılamamıştır.En uzun rekoru bugünün ölçüleriyle 846 m’dir. Ben kol gücüyle 1km’ye ok fırlatabilen bir ulusun,gereken koşullar sağlandığında,beyin gücüyle de en uzak gezegenlere füzeler fırlatabileceğine cân-ı gönülden inanıyorum.Allah,çağdaş Türk kemankeşleriyle,ilimkeşlerine her şeyden önce irade gücü versin. Halûk Şan DİKMEN