Işık ne çare hal kararırsa!

Artık bir fetretin
Çözünürlüğünde aşklar
Yavaşça çözülüyordu sanki
Sinelerde payeyi can olan
Sevgiler hazindir siliniyordu

Sokak lambaları
Işıl ışık aydınlatsa da sokağı
Karanlığın izinden
Hiç bir haber kalmasa da
Vicdanlar kararıyordu
Tükenen sevgisizlikten

Hani bir zamanlar
Çocukluk anılarımızda
Bir oyun vardı
Adı saklambaç olandı
Hatta bir körebe bile oynardık
Duvar kenarların da
Köşe başların da anlatırdık

Korkularımızı
Her türlü sevinçlerimizi
Bitmeyen bir heyecanla
Kalmadı
Artık bir heyecan
Ne de yüreklerde hazır olan
Bir vicdan
Ne kadar yazık

Bizim değerlerimizi
Bize haber dahi vermeden
Şekliyetin ulûhiyet edilmesiyle
Almışlardı bir şekliyle
Bedenlerimiz
Sadece oburluğumuzun
Yüküne amade bırakılmıştı
Ten kokularımız dahi
Müstemlekenin bir esiri
Olmak zorunda bırakılmıştı

Gözlerimiz
Ekranlara kilitli
Parmaklarımız kumandaya
Oysa benim hasretim
Unutulmaya yüz tutan
Esintisi dahi unutulan
Bir sevgiydi

Bizim olan
Ulvi değerlerimizdi,
Örftü, ananeydi, edepti
Hayâ duygumuz fıtridir
Yaratılış hilkatidir
Fakat şimdiler de kayboldu

En kutsal
Değerlerimiz unutuldu
Birden kapı dışarı edilen
Sahi ne oldu
Kültürümüz mü bizler mi

Neden bir nakşeden
Olarak ilk aşklar unutulmaz
Yaşanılan o saflık
Bir gün sorgulanmaz
Oysaki
Ne kadar sofiyane oluşan
Duygulardı
İlk yaşanılan sinelerden
Silinmeyen unutulmazlardı

Saflığın
Her katresinde
Bir iz vardı
Samimiyet
Tabi ki hadsiz olandı
Her taraf
Aydınlık olsa da kararan
Bir yanımız vardı
Oda ne acı ki gönüllerimizdi

Hüzün artık
Her tarafı sarmışken
En yüce değerler
Neden bir özlemle
Ahde vefa olarak hatırlanmaz

Aşk
Bu kadar basit mi
Yalnızca bir zevk mi
Niçin bu hakikat
hiç okunmaz
İbret alınması için
Muhakeme yapılmaz

Bir tefekkür ihtiyacı
Olsun mütemadiyen duyulmaz
Bakıyoruz lakin
Görmekten yoksunuz
Dinliyoruz fakat
Anlamaktan korkuyoruz