Işık gözlü Şiiri - Duygu Hacıosmanoğlu

Kara gözlerinden ışık eksik olmazdı,
elini uzatmadığı hiç bir el, altına koymadığı hiç bir taş yoktu; ışık gözlü derlerdi adına.
Anasını kansere babasını Kocakırbacağa kurban vermişti.
Ne hayata pes etti, ne de isyan etti.

Hiç evlenmedi amma her doğan çocuk gülümsemeyi ondan öğrenir,
her delikanlı mertliği onda tanırdı.

Işık gözlü derlerdi adına, düşünce uzayan gölgesi Aladağ’ın eteğine;
kurt avını, kısrak tayını, tiryaki çayını unutur onu seyre dalarlardı.