Işığın Hatırlayışı Şiiri - Sinan Bayram

Bir zamanlar biliyorduk —
ama unuttuk.
Kendini maddeye örten ışık,
uykuda rüya gördü
ve adına dünya dedi.

Küllerin altında kıvılcım,
bedenin içinde yankı —
ruhun eski adını fısıldar:
“Hatırla…”

Zaman, unutuşun oyunu;
mekân, perde.
Ama her şeyin kalbinde
görünmeyen bir merkez döner,
ve orada Tanrı susar —
çünkü biz konuşmuyoruz henüz.

Bilgi, öğrenilmez.
O, hatırlanır.
Bir an gelir,
gözdeki perde yanar,
ve ışık dışarıdan değil,
içeriden taşar.

O an anlarsın:
Yukarıda olan, aşağıdakidir.
İçte olan, dışı yansıtır.
Ve Tanrı, ulaşılacak bir yer değil —
geri dönülecek bir bilinçtir.

Kurtuluş göğe çıkmak değildir,
düşüşün anlamını kavramaktır.
Çünkü düşen yalnızca maddeydi,
ışık hiç düşmedi.

Ve biz —
kendi içimizdeki ışıktan
Tanrı’ya değil,
kendimize yürürüz.

Sinan Bayram