Işığın Büyüttüğü Kız Şiiri - Yağmurça Ya ...

ıssız bir sessizlikten gelen bakışlarınla
karanlığımı çocuk mavisine
hüzünlü ışıklarımı karanlığa
hapsediyorsun
ve ben...
ve ben,ateş böceğinin yanıp sönmesi kadar kısa olan hayatımda
sende görüyorum ebedi parıltıyı

kimileri bir sokak lambasının fersiz ışığında arar kendini
kimileri mehtaba karşı yağan yağmurda
kimileri tren camından silmeye çalıştığı gözlerinin buğusunda
ve ben...
ve ben,ve ben hala yeşermemiş bir yaprak,dünyayı görmemiş bir tomucukken
belkide biraz gece olduğundan rengimde
sende görüyorum loş kalbimin acizliğini

şimdi yanına gelirken yıldızlar topluyorum kucak dolusu
şelale gibi beline dökülen asi siyah saçlarına takman için
ve yanına gelirken
zemheri ile beraber karanlığa eşlik eden bakışlarımı
gün batımından zifiriye giden vagonlara yüklüyorum
ve ben...
ve ben,seni görünce yalancının mumunun yatsıya kadar yandığını değil
yalancının mumunun karardığını görüyorum

mavi bir yağmur altında yürüyorum
bir tanesi elime konuyor
öper gibi kokluyorum
siz hiç yağmur kokladınız mı?
hele mavi bir yağmuru?
o ışığın büyüttüğü kızdır işte
ve ben..
ve ben,onu görünce düşürüyorum topladığım yıldızları
herbiri karanlıkta saklanbaç oynayan çocuklar gibi dağılıyor

o zaten saklanbaç oynayamaz ki
hep sobelenen olur aydınlık yüzüyle
işte o annemdir
annemin ayaklarının altında yaşamak için yaşıyorum