İsâr Şiiri - Mehdican Arslantürk

Zifiri doğan gecemin karanlığından
Bir senin gülüşüne öldüğüm her an
Çarpar kalbim umarsızca aşkından
Belirsizlikten dökük kafesim her an

Akıyor ellerimden su gibi zaman
Arkandan bakıyor gözlerim şuan
Rüyalarım eriyor bir tren garında
Hayallerim örtüyor üstünü bir bankta

Ansızın geliyor gözlerin aklıma
Bakmaya doyamıyor bu adam sana
Hayatım gibi bir mum sönüyor başucumda
Yalnızca benim için yan bir sokak lambasında

İnliyor nağmeler düşündükçe seni radyoda
Geriye sarıyorum sesini gramafonda
Adını haykırıyor küçük çocuklar sokaklarda
Ahenk ile dolaşıyor ismin dudaklarda

Ayaklarım gitmiyor
Sensizlikten olmayan günlere
Sesim titriyor
Birlikte olmadığımız saatlere

Ay battı güneş doğdu
Yar sustu sevgim konuştu
Dün bahardı bugün kış oldu
Baharımı yaktın yaz oldu

Sinende açan o tazecik güller
Samanlıkta kokmaz oldu
İlmek ilmek kopan düğümleri
Terzi dikemez oldu

Nazende uyuyan sevgilim
Benimle konuşmaz oldun
Emek verdiğim bahçemdeki çiçekler
Kurumuş dallarla doldu

Melisam nergisim gülmezim
Sensizlikten mahrum kalan fikirlerim
İstiyor yüreğim seni vazgeçilmezim
Sayende gülmüyor artık gözlerim

Cebimde kaldı üç beş kuruş sevda
Yetmiyor senin gönlünü almaya
Fakirlik değil yoksulluk değil
Yaşadığım yoksunluk senin yüzünden bu dünyada