Irmak Şiiri - Ömer Dengiz

Yalnızdır, derinden akar; bazen çağlar…
Yeşil kurbağaların ötüştükleri kamışlar ağlar.
Balıklarla paylaşır sırları, yosunlu dalları,
Düşünceli, durgun, her an gamlı,
İçinde yaşatır bütün hatıraları…
Bir sevda yangınından arda kalan külleri yandı.
Secdede doğdu, secdede bir ömür yaşadı.
Bulutlarla dolup zirveye veda ederken,
Ben aksimi görürüm, bir başka pencereden.
Geldiğimiz yer, alın yazımız, garip yaşadığımız,
Uğruna can verip, geriye akamadığımız…
İnsan ve tarih uyurken o hep gider,
Ardında bin bir renkli köyler ve beldeler.
Zikrini anlayamaz mekân ve geceler
O emredildiği gibi dost doğru heceler…
Ben öyle miyim, ahengi bozmaktayım,
Bir kuşun kanadında, sürekli tozlanmaktayım…
Gerçeğin peşinde gölgesi bir hayalin
Her damlası sonsuza gidiyor ırmağın,
Buluşacağız elbette bizler o kutlu denizde,
Kıpkızıl bir şafağın söktüğü yede…