Yaprakların toprağa düştüğü sesle uyanıyorum,
Yarı ölüm denen uykularımdan.
Ve, Korkmuyorum
Ölümsüz hayatın bir parçası olan,
Ölüm dünyasından.
Dalıyorum...Çok uzaklara dalıyor,
Kanat sesleriyle irkiliyorum.
Ve tanıyorum bu sesi,
Tıpkı kanatsız bir kuşun çırpınma çabası.
İnsanın bağlı olduğu hayat gibi.
Ölmek için yaşayan insanın çaresizliği gibi.
Ses verin, rüzgârla konuşan çam ağaçları
Söyleyin sağır olmuş kulaklarıma
Renklerden bahsedin mesela,
Âmâ olmuş gözlerime.
Sabret deyin,
Yağmurdan sonra gökkuşağı doğacak hayatına.
Anlamlaştırın hissizleşmiş kalbimin parçalarını.
Çırpın ve kudur eyy uçsuz bucaksız mavilik.
Köpükler savur, yorgun ayaklarımın uçlarına.
Dualar edin, ve okunsun artık selâlarım.
Uyandırın hayat denen rüyalarımdan.
Kayıt Tarihi : 11.2.2021 13:50:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!