Irgat Annenin Oğluyum

Ben ne çok sevmiştim el kapısında ırgat annemi
Birde kurtlarca parçalan
O zavallı
Gümüş köpeğimi
Doğduğum köyü
Doğduğum yeri
Ne
Çok özledim
Üşüyorum ben
Şimdi
Yaz ortasında
Kala kaldım tek başıma
Adına İstanbul denilen
Şu mega kentte
Perperişan olan, halimle
Dost yüzü unutum, sıcak yüreklerden çok uzağım

Tüm açık kapıların yüzüme kapandığı yerdeyim
Gecelerin akan yıldızları
Taş olup
Dökülüyor başıma
Ölüyorum habire
Güne düşen kızıl şafak
Ateş oldu
Sardı beni
Yanıyorum ben habire
Toz , duman içindeyim
Bakmayın ayakta durduğuma
Gücümü emekten aldım, çünkü ırgat annenin oğluyum

Mehmet Çobanoğlu
16.09.2018
İstanbul