Irgat Kadın Şiiri - Hatice Arı

Aç kaldı, aşa muhtaç kaldı
Yürek;
Kıtlık geldi, dayandı
Yokluk geldi, bileğlendi,
Bir battaniye, bir yorgan
Giydirdi çocukları:
'Hadi! ' dedi: 'Doğrulalım
Çukurova yoluna
Çeltiğe gebedir,
Pamuk eller bekler toprak;
De hadi çocuklar,
Titreyip durmayın,
Varalım hele;
Şimdi ne sıcaktır oralar'
'Ama' dedi, ufaklık,
Ala çakır gözleri
Solgun rüzgarlarda
Kızıla boyalı:
'Hep öyle mi olacak,
Nerde bizim ovamız,
Nerde bizim yaylamız,
Sürekli yol almaktayız?

Islak gözlerin emeği,
Katıksız emeklerin ürünüsün;
Yollar çeker, uzar gider
Davalar,
Sonu yok diye,
Sönerse gözlerinde ışıklar,
Karanlığa bürünürsün...
Alır başını yürür bulutlar,
Kuşlar, yağmur dinmeden dönmez,
Yuvaya,
Aklına düşen bir gün,
İnce bir sızı duyarsan dinmez,
Sonra,
Sararsa ruhunu büsbütün
Ve ırgatlar,
Mevsimlik işçiler,
Baharı bekleyen
Bu sarı harman,
Bu tütün,
Gelirse aklına;
Dinmez makineleriin türküsü,
Susmaz yürek;
Ben emeğim,
Ben ekmeğim,
Ben, sırma gülüşlü bebeğim;
Önce büyüyecek,
Sonra yürüyecek,
Umarsız yollarda,
Hırsızın, kahpenin üstüne...
Yanmaya baştan razı,
Kelebeğim;
Uçarsa küllerim,
Evrenin toprağına,
Saçılır ellerim,
Sarar insanları bir bir,
Açılır kollarım,
Açılır, sonu gelmez yollarım,
Seve seve,
Döne döne yanarım;
Gene de dönmem yolumdan,
Yana yana yol alırım;
Ben
Kadınım...