Irakta Bir Kozalak Şiiri - Adem Tok

ıraklı bir çocuğum ben
savaş nedir bilmezdim
kanım toprağa dökülmeden

annem bir çam ağacı şimdi
bense kollarındaki tek kozalak
babam ve kardeşlerim
henüz dönmedi cepheden

nasıl düşünemedim avuçlarımı açmadan
gökyüzünden gelen
paraşütlü misketlerden kaçmayı
nasıl düşünemedim
savaşın böğrüne taş atmayı

savaş nedir bilmezdik bir zamanlar
ama bugün öğrendik
uçurumlardan aşağı yuvarlanınca
biz çocuklar

her an sayısızca komşular geliyor uzağımıza
bir kaç dakika sonra sanırım
uğrayanlar olur yanımıza

gelenler benden çok ufak
çoğu daha yürümeyi bilmiyor
yaşıtlarım yok diye canım sıkılmasına sıkılıyor ama
kimsenin gelmesini istemiyorum buraya

aaah...haa! soluduğu dumandan
annem yine öksürmeye başladı
kuşbakışı memleketimi seğredeyim derken
kollarından düşmeme ramak kaldı

sayısız kez ellerim,ayaklarım;
gövdem koptu
sayısız kez uykularım çığlıklarla doldu
anlayamadım özgür müyüm şimdi ben
bu özgürlük sayısız kez sonum oldu

sonsuzluğa kesmiş semanın altında
annemin kucağında uyuyan
ıraklı bir çocuğum ben
vurulmuştum
penceremdeki tüllerin ardında yanaklarımı
avuçlarıma yaslayıp
olup biteni düşünürken

ıraklı bir çocuğum ben
durduk yere 'ülkenize özgürlük getireceğiz'
dedi coniler
bir yandan evlerimizi akıllı(!) füzelerle yıkarlarken
diğer yandan
vahşi batının kovboy resimli cikletlerinden çiğneyip
yüzümüze güldüler

ıraklı bir çocuktum ben
şimdi annemin kollarında bir kozalak
öksürüyoruz sabah akşam
toprağımıza düşen barutun
dumanına bakarak

nasıl söylesem
eskiden olduğu gibi
cihanda yaşanan herşey yansıyor bize
bahar istiyoruz artık
kendimiz için değil!
intihar etmeyi düşünen geleceğe...

(bu çıkar savaşlarını en iyi anlatan
ne bir söz ne bir şiir ne de bir slogan oldu
yalnız ve yalnız bu savaşların iç dünyasını anlatan
o minnacık sıska ellerini uzatıp
bir tike umut bekleyen çocukların,hayatın duygusuz tüylerini
diken diken eden o esrarengiz bakışlarıydı)

(03.04.03)
f tipi hapishane TEKİRDAĞ