Irak'da Kanlı Şafak Şiiri - Sefa Koyuncu

Irak’da bir kanlı şafak...
İlk bombanın düştüğü an.
Gök simsiyah, kızıl toprak,
Durdu kalbim, durdu zaman.

Tekbir, ezan, siren sesi...
Bir uğultu ufuklardan.
Bir bebeğin son nefesi,
Ve ardından bombardıman.

Bir güvercin dönüyordu,
Seher vakti yuvasına.
Ne ocaklar sönüyordu,
Yine petrol davasına.

Yavruları bir anneye,
Sarılmış da koklaşıyor.
Katil füze o haneye,
Kilitlenmiş yaklaşıyor...

Ah! Anneler... Anneler ah! ..
Çırpınıyor, dövünüyor.
Evladının kanlı sabah,
Kefenine bürünüyor.

Ya çocuklar? Korku dolu,
Gözler ile bakınıyor.
Ayak yitik, kopuk kolu,
İnleyerek yakınıyor.

Hane yıkık, baba şaşkın...
Enkazda can aranıyor.
Genç-ihtiyar, erkek-kadın,
Tomahawkla taranıyor.

Irak yakın, ırak değil!
Yağmalanan gönlüm, gözüm.
Irak ki, son durak değil,
Bombalanan aslım, özüm.

Tekmelendim, yağmalandım.
Dondu kanım, kesmez bıçak!
Can evimden bombalandım,
Irak’ta bir kanlı şafak!