İptila Şiiri - Abdullah Toroslu

Elli yılı aşkındır, tattım türlü hazzını
Hakk-el yakin yaşadım, onca bahar yazını
Düştü gayri bu gönle, beka aşkı ey dünya!
Bundan böyle katiyen, çekmem senin nazını.

Ayn-el yakin gördüm ki senin aşkın bir bela
Rahim Rabbim vermesin, bu belayı bir kula
Bir yer varsa sevecek, sen değilsin emin ol!
Sevilecek tek diyar; cennet denen o sıla.

Ruhum nefret duyuyor, bahsi olsa adının
Zira mutlu etmedi, malın, mülkün kadının
Hayatımdan çık artık, ey gafiller cenneti!
İstemem kalmasını, damağımda tadının!

Ne kadar da süslensen, bitti sana alakam!
Asla almak istemem, senden artık murat kam!
Seni bana verseler, her şeyinle ey küre;
Son süratle kaçarım, yemin billâh yok şakam!

Kimin olsa ne fayda, fani olan bir cihan?
Şu cihan ki sadece, ömrü bitmiş bet bir han
İsteyene versin Hak, ben istemem fenayı!
Çünkü arzda ne varsa, hepsi birer imtihan.

Hubb-u dünya mü’min’e, en ölümcül iptila!
Ariflerin indinde, değmez asla bir pula
Yüce Rabbim ne olur, şu gönlümü şaşırtma!
Ramak varken kabir’e, kılma kem’e müptela!

Abdullah Toroslu
17.03.2014-İzmir